Ο υπαινιγμός βρίσκεται  σε απ’ ευθείας σύνδεση με την άρνηση και μ’ αυτά τα ποιήματα επιχειρείται μια απόδοση της οφειλής. Μια Άνοιξη παλιά έχει την ευθύνη. Η αδικία προκαλεί ανισορροπία κι αυτή το μεγάλο κενό που κουβαλάς για πάντα στη ζωή σου. Έρχεται κάποτε μια μέρα, έστω αργά, που ανοίγει ο ουρανός και ψηλαφείς το χαμένο κορμί. Τα αδύνατα γίνονται δυνατά και το ποίημα ξεπηδάει αυτόματα. Όχι το συμβατό που δεν προσφέρει τίποτε καινούργιο και που συντηρεί καταστάσεις αλλά το υπερβατό, που σου ανοίγει έναν άλλο πρωτοδημιούργητο κόσμο. Η κάθε λέξη ή κι ο κάθε στίχος αναπτύσσει μια ξεχωριστή δυναμική, αυτό που αποκαλούμε δυναμική της λέξης στον ποιητικό λόγο. Κι εκεί που φαίνεται πως δεν υπάρχει ειρμός, μια προσεκτικότερη όμως ματιά σου αποκαλύπτει ένα μεγάλο συνειρμό. Ο χώρος και ο χρόνος έχει βέβαια τη σημασία του και η αποκάλυψη τις διαστάσεις της. Σκοπός είναι να μη βουλιάζει κανείς και αν βγάλεις από μέσα σου με λέξεις ακριβώς  ό τι σε βαραίνει, τότε δημιουργείς νέα ζωή και νέα τέχνη και δεν επαναλαμβάνεις τα ίδια.