Διάλεγε δεντρίλια 20-30 εκατοστών, με κλαδιά ροζιασμένα, που το βλέμμα τους κοιτά πάνω ή κλαίει προς τα κάτω· κλάδευε τον κεντρικό μίσχο, τον γύμνωνε μέχρι να ανασκευαστεί στην ευθύνη ενός κορμού· κι ύστερα το ξερίζωνε από τη γλάστρα του και βουτούσε τις ρίζες σε ένα κουβά νερό, για να αποχωριστεί το χώμα από πάνω του μεμιάς, μια αποποίηση της μνήμης, ένα ξέχασμα καταγωγής· αργότερα, σιγανά και με ένταση προσοχής, ψαλίδιζε τις ρίζες, τις περιόριζε ως τα δύο τρίτα του πραγματικού τους μεγέθους, ένα είδος λοβοτομής· μετά το μεταφύτευε σε ένα σκεύος ρηχό, 2-3 εκατοστών, μια στέρηση, το ανάγκαζε σε μια τροφή που δεν θα του έφτανε, το φαγητό είναι η πιο καλό-βολη ηδονή, το βίαζε σε έναν πνευματικό δρόμο, ως διέξοδο.
Αφηνιασμένες γυναικείες φωνές, κάποιο είδος θανάτου έσπασε τη νύχτα με θόρυβο – έσταξε ανησυχία. Ούρλιαζαν λέξεις ελληνικές που πνιγόντουσαν σε ένα τσάκισμα του λάρυγγα – εκλιπαρούσαν για βοήθεια. Δεν άκουγα κλοπή σε αυτόν τον λυγμό τους, που χανόταν και έσβηνε στα ενδιάμεσα, κάτω από την αιχμή του φόβου, αλλά τον επιτακτικό κίνδυνο ότι τα χέρια τους τις μαγάριζαν. Μέχρι να βγω, οι φωνές είχαν πάψει και ένα αυτοκίνητο γεμάτο άντρες ανηφόριζε με μεγάλη ταχύτητα, αντίθετα από το ρεύμα, τον πλάγιο δρόμο.Όταν ο ήχος από το γκάζι τους σβήστηκε μέσα στην απόσταση, η νύχτα ξεκουράστηκε στη συνήθεια των θορύβων της.
