Εδώ δεν είναι ούτε αι Αθήναι, ούτε η Σμύρνη, πόσο μάλλον η Λήμνος, μάνα. Είναι η Αλεξάνδρεια. Πα να πει κάτι σαν το Παρίσι κι ακόμα παραπάνω...

1898, Αλεξάνδρεια της Belle Époque και της βρετανικής Κατοχής. Πόλη της ευμάρειας και της αφθονίας, πόλη της ανθηρής ελληνικής παροικίας στην ακμή του αλεξανδρινού Ελληνισμού, αλλά και της ασυδοσίας των ευπόρων και του ξεπεσμού της. Πόλη των εστέτ και των μποέμ, αλλά και πόλη των Μπαρμπερίνων και των αραπομαχαλάδων, με τα λερά σοκάκια και τα δυσώνυμα χαμαιτυπεία, εκεί όπου κατέληγαν συνήθως οι καλογυαλισμένες άμαξες των εύπορων Αλεξανδρινών, οι ίδιες άμαξες που τους είχαν μεταφέρει λίγες ώρες πριν σε βεγγέρες, στις λαμπερές επαύλεις Ρωμιών και ξένων. Πόλη της εγγλέζικης παροικίας, του «απόλυτου κυρίαρχου της χώρας», πόλη των μεγαλοαστών Λεβαντίνων, Εβραίων, Ιταλών και Γάλλων αλλά και της χεδιβικής αυλής, μα πάνω απ’ όλα πόλη «Ρωμαίικη». Με τα ρωμαίικα μπακάλικα, φρουτάδικα, ζαχαροπλαστεία, καφενέδες, μαγέρικα, πανδοχεία και επιχειρήσεις, με τις λέσχες και τα καφωδεία που φούντωναν καθημερινά οι συζητήσεις για τις τιμές του μπαμπακιού στην Μπόρσα, όπου περιουσίες κερδίζονταν και χάνονταν αυθημερόν.

Στην πόλη αυτή η ιστορία της Φωτεινής, της Άννας και της Φρόσως, που συνέθεταν μέρος από το πλούσιο μωσαϊκό χαρακτήρων του Αχγιάτ Ανχάρ (ζωές ποτάμια), συνεχίζεται. Συνεχίζεται μέσα στην Ιστορία που με τη βαριά σκιά της, από τα τέλη του 19ου αιώνα έως το 1921 (εποχή εξεγέρσεων των Αιγυπτίων κατά της βρετανικής Κατοχής), κυριαρχεί καταλυτικά στις ζωές των ηρώων, συχνά χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται: Οι απόγονοι της Φωτεινής, ο Φάνος, ο Άγγελος, η Σαπφώ και η Ελπινίκη ζουν την Ιστορία ως προσωπική, οικογενειακή ιστορία. Το αποτέλεσμα: Ένα μυθιστόρημα-ποταμός, ένας ύμνος στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια, που πρωταγωνιστεί αδιάλειπτα καθώς περιβάλλει με τα αρώματα, τις εικόνες, τις διαφορετικές κουλτούρες, τη δράση των ηρώων.