Ζούμε βήμα βήμα την ιστορία της παρακμής μας, που συντελείται κάθε μέρα και ώρα, η σκέψη στην ουσία παραμένει στάσιμη, προσκολλημένη στην επανάληψη και έχοντας χάσει τη δημιουργικότητα και την πρωτοτυπία της, βυθισμένη στην ανυποληψία της Ιστορίας.
Αυτό που μένει είναι η νοσταλγία του ονείρου που κάνει το παρόν να υποκλίνεται μπροστά σ’ ένα μέλλον καταδικασμένο να θυμάται για πάντα.
Όλη η ζωή, αγόρι μου, πέρασε από μπρος μου παγωμένη, σαν να ήτανε μια μεγάλη στιγμή...
Δέσποινα Σορώτου
