Εντυπωσιακό ξεκίνημα από έναν νεαρό συγγραφέα που η γραφή του σύγχρονη, αυθεντική και άμεση δεν χαρίζει τίποτε σε κανέναν –εκτός από ένα εξαιρετικό βιβλίο στον αναγνώστη.

«Καταλαβαίνεις γιατί σε στέλνω εκεί κάτω;» με ρώτησε.

Ένα ελαφρύ αεράκι φυσούσε στο λιμάνι, το κασκόλ του χόρευε πάνω στο καλό του μπουφάν. Κοντούλης, με κοιλίτσα, τριχωτός, θύμιζε αποβλακωμένη αρκούδα. Τα λόγια του ήταν προβαρισμένα, το στήσιμο του το ίδιο. Η κοψιά του ήταν μια εξωτερίκευση αναμασημένων κλισέ που είχε ψαρέψει από φτηνά βιβλία, ταινίες και κακογραμμένα παιδαγωγικά συγγράμματα. Κι όμως, ενώ τα αναγνώριζα όλα αυτά, ενώ η αλλοτρίωση του μου χτύπαγε στα ρουθούνια σαν κάτι το σάπιο, γύρισα και του είπα με παρόμοιο ύφος: «Καταλαβαίνω. Για μένα γίνεται. Πρέπει να πάρω μπρος».

Να πάρω μπρος… Τρόμαξα όταν είδα τον γέρο μου να συγκατανεύει με πάθος. Από την μια τον κορόιδευα. Από την άλλη, η φράση που είχα ξεστομίσει με βάραινε. Λες και ένα κομμάτι του εαυτού μου να πίστευε ότι πράγματι ήταν πια απαραίτητο να πάρω μπρος. Να γίνω αυτό που έπρεπε να γίνω. Ό,τι κι αν σήμαινε αυτό.