Όταν ήμουν έφηβη, θυμάμαι, με είχε συγκλονίσει το βιβλίο Οι απόψεις ενός κλόουν του Χάινριχ Μπελ. Γιατί το «πρόσχημα» για τις ευθύβολες και εξαιρετικά διεισδυτικές παρατηρήσεις του για την ιστορική συγκυρία και την κοινωνία της εποχής ήταν ισχυρότατο, αριστοτεχνικά αλληγορικό και κούμπωνε ακριβώς πάνω στις τότε εφηβικές μου αναρωτήσεις. Συνοψιζόταν δε στη φράση: «mein fürchterlichstes Leiden ist die Anlage zur Monogamie» («το μεγαλύτερό μου μαρτύριο είναι το εδραιωμένο μου αίσθημα για τη μονογαμία»). >>>
Αυτή η ποίηση έχει σώμα Το σώμα, επομένως, θα πρέπει αλλού να αναζητηθεί. Στο βάρος των εικόνων, στην αίσθηση της αφής (παντοδύναμη αυτή έτσι κι αλλιώς) που διατρέχει το διάβασμά σου. Μια ποίηση που την αγγίζεις. Εύκολα το προσδιορίζεις συλλέγοντας σκηνές από πάλλοντα ερωτικό σπασμό, εντοπίζοντας και απομονώνοντας λέξεις με το φορτίο του πάθους. Ωστόσο, δεν είναι ερωτική ποίηση παραδόξως. Τουλάχιστον με τον τρέχοντα κοινό ορισμό της. >>>
