Η ΑΘΗΝΑ, η παράξενη μοναξιά της πρωτεύουσας, οι άνθρωποι του Αυγούστου και εγώ μόνος απέναντί τους που έψαχνα αλλά δεν ήξερα τί. Μάγισσες έψαχνα… αυτό έψαχνα. Και τη βρήκα στο πρόσωπο της θείας Λίλη. Αν μπορούσα, «θεία» θα την έλεγα και τώρα, κι ας θύμωνε. Θα τη κερνούσα κονιάκ, φιάλες ολόκληρες πολλών αστέρων, θα με κερνούσε γνώσεις και λόγια. Λόγια από τα δικά της, μεστά. Θα τη ρωτούσα να μου δώσει τη δική της απάντηση στην ερώτηση που κάποια στιγμή μου έκανε εκείνη: «Πώς είναι τώρα η δική σου ζωή;» Αυτό θα τη ρωτούσα.

Στα 30 μου χρόνια άφησα πίσω μου το παρακμιακό φάντασμα της νησιώτικης επαρχίας για να βρεθώ στην Αθήνα της δεκαετίας του ’80. Αν με ρωτούσες τί θα κρατούσα από εκείνη τη εποχή, θα σου απαντούσα: Τον έρωτα! Αυτό θα κρατούσα. Έναν μεγάλο έρωτα, σαν τον δικό μας, απ’ αυτούς που λένε ότι μένουν για πάντα, που δεν πεθαίνουν ποτέ.

Πέθανε όμως και μαζί του πέθανα κι εγώ. Ένας έρωτας που πίστεψα ότι θα μας πήγαινε μακριά, ως την άλλη άκρη της ζωής μας. Αυτό πιστέψαμε και οι δυο. Να μας πάει σε κάποιους άλλους παράξενους Αύγουστους με καραβέλες σαν κι αυτές που αρμενίζαμε οι δυο μας στα ταξίδια που κάναμε με το νου.  Εκεί, στον λόφο του Στρέφη τα πρωτευουσιάνικα αυγουστιάτικα βράδια.