Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται να αναδειχθεί η δύναμη και η αξία της αξιοποίησης των παραμυθιών, λαϊκών ή γραμμένων από σύγχρονους λογοτέχνες, στα πλαίσια της Κριτικής Παιδαγωγικής, αναδεικνύοντας ασφαλώς τα σημεία σύγκλισης Τέχνης και Παιδαγωγικής επιστήμης και τον τρόπο που μπορούν να συνδυαστούν, προς όφελος μιας ενεργητικής μετασχηματιστικής − απελευθερωτικής μάθησης.
Αρχικά πραγματοποιείται μια αναδρομή στο κίνημα της Κριτικής Παιδαγωγικής και μια αναφορά των βασικότερων θεωρητικών της θέσεων και των σημαντικότερων εκπροσώπων της, οι οποίοι με το έργο τους επηρέασαν τη σύγχρονη παιδαγωγική σκέψη. Στη συνέχεια γίνεται προσπάθεια να διερευνηθεί ο τρόπος που ένα μακραίωνο και διαχρονικό σε αξία και παρουσία αφηγηματικό είδος της προφορικής λαϊκής παράδοσης, όπως το παραμύθι, μπορεί να αξιοποιηθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία, στα πλαίσια μιας κριτικής αγωγής. Αναφέρονται παραδείγματα τρόπων δημιουργικής διδακτικής αξιοποίησης παραμυθιών, ενώ αξιοποιήθηκε συστηματικότερα το παραμύθι της Χιονάτης, στα πλαίσια μιας διδακτικής παρέμβασης, η οποία πραγματεύθηκε το ευαίσθητο θέμα των έμφυλων ρόλων.
Διαφαίνεται επίσης το πώς μέσα από ένα φαινομενικά απλό αφηγηματικό είδος, όπως το παραμύθι, μπορούν να προσφερθούν αφορμές για ουσιαστικές, εποικοδομητικές και γόνιμες συζητήσεις πάνω σε θέματα που απασχολούν παιδιά και εφήβους. Παράλληλα αναδεικνύεται η ποικιλία και η πολυσημία των ερμηνευτικών σχημάτων που μπορεί να προσφέρει το παραμύθι και τονίζεται η σημασία της ένταξης και αξιοποίησης του παραμυθιού στην εκπαιδευτική πράξη, για την ανάπτυξη της δημιουργικότητας των μαθητών.