Και είμαι
ο απέραντος ωκεανός,
η απέραντη θάλασσα,
του άλατος μήτρα.
Υμνεί την Ύλη ο ποιητής σ’ ολόκληρη τη δημιουργία και η φωνή του δυνατή, καθαρόηχη αντηχεί σε κάθε σωματίδιο Σύμπαντος.
Οι εντολές των ρυακιών˙ γρηγορείτε...
Αγιάζει την Ύλη στις περιπλανήσεις της και της δίνει τη θέση που από καταβολής της ανήκει.
Ύλη η συμπαγής, λυδία,
η θεμελιούσα το αχανές.
Κι η Ύλη ως τη πηγή του είναι της ανέρχεται, λυτρώνεται, γίνεται φως, γίνεται η «Αγία Ύλη» κι απλώνεται στον κόσμο καθαρή και αμόλυντη.
Και είμαι κενή,
ύλη η θεία.
Ολόφωτο, δοξαστικό ποιητικό έργο του Δημήτρη Κακαλίδη, που κατέχει θέση διαχρονική στη σύγχρονη Ελληνική ποίηση.
