Η κυπριακή τραγωδία, με αποκορύφωμα την εισβολή των Τούρκων στις 20 Ιουλίου, είναι βασικό θέμα στα βιβλία πολλών Ελλήνων συγγραφέων (π.χ. του Βασίλη Γκουρογιάννη στο Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή, Μεταίχμιο, 2009), αλλά –όπως είναι φυσικό– και πολλών Κύπριων λογοτεχνών: Κυριάκος Μαργαρίτης Ρέκβιεμ για τους απόντες (Ψυχογιός, 2009), Αγγελική Σμυρλή Η διάψευση (Κέδρος, 2011), Κωνσταντία Σωτηρίου με τρία έργα, όπως Η Αϊσέ πάει διακοπές (Πατάκης, 2015), Φωνές από χώμα (Πατάκης, 2017) και Πικρία χώρα (Πατάκης, 2019), για να αναφερθώ μόνο στα έργα των τελευταίων χρόνων. >>>
Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματός του ο παππούς του Ομήρου, ο Τήνελλος, πρόσωπο βέβαια επινοημένο μα όχι αναγκαστικά λιγότερο πραγματικό από τον Όμηρο – η ύπαρξη του οποίου ούτως ή άλλως αμφισβητείται. Ακόμη και η βασική αφηγηματική συνθήκη –ο παππούς, λίγο πριν πεθάνει, αφηγείται στον εγγονό του τις περιπέτειές του– παραπέμπει στην εικόνα του Παραμυθά, του κεντρικού αφηγητή μιας κοινότητας με αποστολή τόσο την τέρψη όσο και τη συγκρότηση ενός συνεκτικού νοηματικά κόσμου. >>>
