Στην ποιητική αυτή συλλογή του Μανώλη Αλυγιζάκη με τίτλο «Αθιβολές», λέξη από την κρητική διάλεκτο, από τη μητρική του γλώσσα, που σημαίνει σκέψεις, κουβέντες, αρκετές είναι οι αναφορές του στο παρελθόν.

Και τρέχει η γκρίζα

μνήμη του στην νιότη

εκκεντρικό χαμόγελο

στο πρόσωπό του αναθιβάνει.

Τις περιπέτειές του...

και τι δεν θα ’δινε

να ξαναγυρίσει εκεί,

μα με τη σημερνή του πείρα.

Μετράει απώλειες…

Περνούν οι μέρες γρήγορα

λες βιάζονται να πεθάνουν

κι εσύ διαβάζεις στις ενημερώσεις

ένας ένας οι φίλοι φεύγουν.

…παράξενο, δεν το περίμενα

τόσο σύντομα να τηλεφωνήσεις,

μόλις προχθές σε θάψαμε.

Αναπολεί, θυμάται…

Αποφάσισαν να ξενιτευτούν, να επιδιώξουν

ένα καλύτερο μέλλον στην ξένη γη

άφησαν πίσω σπίτια με γυρτές πλάτες

χαμόγια ν’ ακουμπούν το ένα στ’ άλλο

ν’ αναθιβάνουν παλιές λιόλουστες μέρες

και λησμονημένες έκλυτες φεγγαρόλουστες νυχτιές.

Ερωτεύεται…

Τα μπράτσα μου γύρω απ’ το σώμα της

που ο καθρέφτης δεν μπορεί ν’ αγγίξει.

Πάρε με τώρα, μου λέει, πάρε με βαθιά

κι ο θάνατος αναιρείται από τον Έρωτα.

O ποιητής παρατηρεί, αφουγκράζεται, αισθάνεται και μετουσιώνει το αποτέλεσμα σε συμπυκνωμένες σκέψεις, σε ποίηση.