Αν υποθέσουμε ότι αυτό το βιβλίο είναι μια αίθουσα σχεδίου όπου στο κέντρο στέκεται το γυμνό «θέμα», οι συγγραφείς είναι οι παρατηρητές που προσπαθούν να το αποτυπώσουν. Διαφορετική οπτική γωνία υιοθετεί ο καθένας και σε διαφορετικά γνωρίσματα εστιάζει.
Ο καρτεσιανός δυϊσμός σώματος και πνεύματος [1], η αναζήτηση του Σπινόζα πάνω στις δυνατότητες του κορμιού [2], η ανάλυση του Φουκώ [3] των έργων που σχολιάζουν τη δύναμη του σώματος, η «κανονικοποίηση» του σώματος που κωδικοποίησαν θεωρητικά οι Ντελέζ και Γκουαταρί [4], είναι ο προθάλαμος ενός προβληματισμού θεωρητικής υφής που διενεργεί αυτό το βιβλίο, χωρίς όμως να τον εξαντλεί. Θα σχολίαζα πως ... >>>
