[...] «Τότε έλα, πες το, σαν τι θέλεις, Σι;»
«Εσύ, μπάρμπα, σαν τι λες τάχα να θέλω; Τόση δουλειά. Τόσος κόπος... Σαν τι, πες μου, να... θέλω; Μόνο που σ’ έβλεπα να παιδεύεσαι, ξέρεις πόσο... ίδρωνα».
«Μωρέ, Σι, πώς μας τα λες...»
«Περίμενε, θείο... Άσε με, ντε, ν’ αποσώσω... Άσε με, που, μιας μέσα στα... λουλούδια, να σου... πλέξω ευωδιές... Με περισσό μεράκι –χαιρόμουνα που σε παρακολουθούσα– έδινες, ξανάδινες... Ό,τι και να σου ’λεγα, πού, εσύ, καμία... οικονομία. Απορροφημένος, παρέσερνες και μένα, συνέχιζες να συνδυάζεις δουλειά, τρέλα, φαντασία... Αυτή πια... ευτυχώς που η λογική, όσο ψηλά και να πετούσαμε, μας κάθιζε στον πισινό μας. Για να προσθέσεις ταλέντο, ικανότητα, αγάπη... Κανείς δεν μπορούσε να σε... κουνήσει, ούτε κι εγώ με τα... σπρωξίματά μου».
«Ε, και... σαν τι θέλεις, Σι Ζο;»
«Α, θείο, αν εσύ δεν θέλεις, εγώ...»
«Τι σου συμβαίνει, πες το, γιατί το... τυραννάς;»
«Θέλω, θείο... Θέλω αύριο το βιβλίο να γίνει όχι μπες τ’, πώς το λένε μωρέ, να δεις;»
«Μπεστ σέλερ;»
«Ναι, θείο, αυτό, αλλά δεν θέλω... αυτό. Αριστούργημα, μπάρμπα. Με αριστούργημα μόνο συμβιβάζομαι».
«Αμάν, βρε, Σι». [...]