Δεν ταράζομαι

απλώς εξάπτομαι κάπου κάπου

ώστε να μη νομίζετε

ότι είμαι κιόλας νεκρός δεν είμαι το αντίθετο μάλιστα

το σώμα είναι απονεκρωμένο αλλά το κεφάλι αναγεννιέται

κάθε μέρα

φοβερή κατάσταση

τα πρωινά στο κρεβάτι δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου

να στέκεται ξανά στα πόδια του

όμως δεν παραιτούμαι

δεν παραιτούμαι και δεν εγκαταλείπω.

Μετά από τη θερμή υποδοχή της Πρόζας, προχωρήσαμε στο θεατρικό έργο Πλατεία Ηρώων του Τόμας Μπέρνχαρντ, το οποίο δίχασε κοινό και κριτικούς όσο κανένα άλλο έργο της πρόσφατης λογοτεχνικής παραγωγής στον γερμανόφωνο χώρο. Η πρεμιέρα του δράματος δόθηκε στο Μπούργκτεατερ, στις 4-11-1988. Ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, αλλά απέσπασε και τις έντονες επευφημίες ενός μεγάλου μέρους του κοινού, το οποίο είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει με κριτική διάθεση το πρόσφατο ιστορικό παρελθόν του. Ο χρόνος του έργου είναι η μέρα της κηδείας του καθηγητή μαθηματικών Γιόζεφ Σούστερ και ο τόπος είναι το διαμέρισμα της οικογένειας Σούστερ στην Πλατεία Ηρώων, από όπου και αυτοκτόνησε ο καθηγητής, βουτώντας στο κενό. Πιο επίκαιρο από ποτέ, το έργο προφητεύει, με τη γνωστή γοητεία της γραφής του Μπέρνχαρντ, τη σημερινή άνοδο εξτρεμιστικών οργανώσεων, τις πρακτικές φυλετικού διαχωρισμού και εθνικιστικών προκαταλήψεων.