«H ψυχή είχε, από πάντα», λέει ο Λακάν, «και μ’ έναν τρόπο αμνημόνευτο, αποθηκευμένο αυτό που την έχει διαμορφώσει, σε σημείο να την κάνει ικανή να γνωρίζει». Είναι ακριβώς αυτό που βρίσκεται στην αρχή της ιδέας της πλατωνικής ανάμνησης, δηλαδή ότι ο άνθρωπος μπορεί να βρει πρόσβαση σε μια γνώση που έχει ήδη. Ο Φρόυντ αποκάλεσε «σκοτεινή γνώση» αυτήν την εσωτερική πραγματικότητα και χαρακτήρισε την «ενδοψυχική αντίληψη» ως έναν τρόπο γνώσης της. Το υποκείμενο είναι ο τόπος μιας ασυνείδητης γνώσης, που ταυτόχρονα παραγνωρίζει θεμελιακά...
   Ο αναλυτής, και στο τέλος της διαδικασίας ο αναλύων, τοποθετούνται στη θέση της Απορίας, που δεν έχει τίποτε να δώσει, παρά μόνο την έλλειψή της. Η αγάπη, σύμφωνα με μια λακανική διατύπωση, είναι να δίνεις αυτό που δεν έχεις. Είναι προφανές, λέει ο Λακάν, «ότι πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό, αφού η φτωχή Απορία εξ ορισμού και δομής δεν έχει τίποτε να δώσει, παρά μόνο την συστατική της έλλειψη, απορία. Η έκφραση να δίνεις αυτό που δεν έχεις βρίσκεται γραμμένη ολογράφως στο σημείο 202α του κειμένου του Συμποσίου, ‘‘ἄνευ τοῦ ἔχειν λόγον δοῦναι’’.