Συζητώντας την ελληνική ποίηση του 21ου αιώνα προσπαθώ πάντα να μην την προσεγγίσω καθ’ εαυτή αλλά να την τοποθετήσω σε ένα διεθνές πλαίσιο κι ένα πεδίο όπου συναντιέται με άλλες τέχνες. Θα προτείνω λοιπόν μια ερμηνευτική προσέγγιση που αντιμετωπίζει το Οι Επόμενοι Εμείς σαν ποιητική καντάτα. Γράφοντας πριν από πέντε χρόνια για τις τεχνοτροπίες της ποιητικής γενιάς του 2000 παρατήρησα πως συχνά τα βιβλία της αποτελούν όχι συλλογές αυτοτελών ποιημάτων αλλά ολόκληρες πολυφωνικές συνθέσεις που θυμίζουν το φιλόδοξο μουσικό είδος της καντάτας. >>>
Διαβάζοντας το δεύτερο βιβλίο του Θωμά Τσαλαπάτη, δεν είναι δυνατόν να νοιώσουμε έστω και μία στιγμή εκτός της Άλμπα. Επιθετικός ο ποιητής, αποφασίζει να μας βάλει στο μίξερ της Άλμπα και να μας χτυπήσει ανελέητα μέχρι να καταλάβουμε ότι η ζωή έτσι μόνο είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή, σαν ένα πράγμα (υλικό) ή ένα γεγονός (ιδέα) που διαρκεί μόνο όταν έχει χρονικό πλάτος και εδαφικά δευτερόλεπτα. Ατρόμητος, αυτή είναι η κατάλληλη λέξη και για αυτόν αλλά και για τον αναγνώστη που βυθίζεται στο σκοτεινό βούρκο της Άλμπα χωρίς να σκέφτεται τι θα επακολουθήσει. >>>
