"Με μελαγχολεί, με φοβίζει... Αυτή η διαδρομή στη ζωή που θυμίζει πως από κάπου τρέχω να κρυφτώ, να φύγω... κι όμως γνωρίζω πως πάλι πίσω θα γυρίσω, στο κρεβάτι μου κοιτώντας το ταβάνι, να γεμίζω το μαξιλάρι δάκρυα για όσα με κάναν δυνατό. Ας είναι έτσι! Κι ας μου στέρησαν πολλές από τις χαρές μου. Τα παιδικά μάτια να βουρκώνουν κι ας είμαι κοντά στα είκοσι, ποτέ ίσως να μη μεγαλώσω... το ελπίζω... μα δεν προλαβαίνω και να θέλω. Φοβάμαι... να γίνω σαν εκείνους που κλείσανε την πόρτα στη ζωή. Δε μου αρέσει να πηδώ από παράθυρα για να γλιτώνω, να ξεφεύγω... κι ας πεθαίνω."
