"Γιατί ένα γέλιο που έκλαιγε; Γιατί το στριμώχνω ανάμεσα σε δυο ξερά από πάθος χείλη και το πιέζω να βγει. Σχεδόν ποτέ για εμένα, πιο πολύ για τους άλλους. Σχεδόν πάντα για να το δουν οι άλλοι και να αρπάξουν τη χαρά που θα έπρεπε να προορίζεται για μένα. Πονώ που δεν το νιώθω κι ας καταλαβαίνω πως στα δικά μου χείλη σεργιανίζει. Μα το Θεό εκείνη τη στιγμή νιώθω γελοίος με τον εαυτό μου που προσποιείται μια χαρά για όλους τους άλλους. Πότε στ` αλήθεια γέλασα για μένα; Για τον Γιώργο μέσα μου; Πότε άραγε ήτανε; Αληθινά, δυνατά, πικρά μα και όμορφα να το νιώθω να γαργαλά τα δυο μου χείλη και να καταλαβαίνω πως αναδύεται από την ψυχή μου. Δίχως από πίσω να κρύβει μια τεχνητή ικανοποίηση, μια ζοφερή προσποίηση, μια πνοή ολόδική μου πνίγεται μέσα σε τόσες άλλες αναπνοές και σφίγγεται στα πρέπει και τα θέλω των άλλων, δίχως να δίνει προτεραιότητα στη δική μου ανάσα, όπως θα `πρεπε."