Αγνώστου Στρατιώτου και Πλατεία Δικαστηρίων, Μητσαίων και Φιλίππου... Λουτρά Παράδεισος και Άγιος Νικόλαος, Παναγία Χαλκέων… Υπήρξαν όλα αυτά ποτέ; Υπήρξε ο Νίκος, η Αριστούλα, ο Γιώργος; Ο μπαμπάς, η μαμά, ο μεγάλος μου αδερφός; Οι άγνωστοι στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη της ζωής;
Έχω μια παλιά συνήθεια, να αρχίζω το ξεφύλλισμα και την περιδιάβαση κάθε βιβλίου, τις περισσότερες φορές, από το τέλος. Έτσι, δεν μπορώ να μην κάνω το ίδιο και με τα διηγήματα του Τόλη Νικηφόρου και να μην αρχίσω από τους στίχους που προτάσσει ως μότο στο τελευταίο και το πιο «γενναίο» και συγκλονιστικό διήγημα με τίτλο «Μόνος με άλλους έντεκα και την κουβέρτα πάνω απ’ το κεφάλι»:
Τα χρόνια μου έζησα ... >>>
Η δεύτερη κατηγορία αφορά το κοίταγμα της ιστορίας της πόλης, την σε βάθος χρόνου μελέτη της ιστορίας και τοπιογραφίας της, από λογοτέχνες που συσχέτισαν και ερμήνευσαν (κατά τη γνώμη τους πάντα) το άγονο και αμήχανο παρόν της με βάση το παρελθόν της και τις κοινωνικές και ιστορικοπολιτικές πτυχώσεις και διαστρωματώσεις που δρουν ακόμη υπόγεια στις συμπεριφορές μας και στη νοοτροπία μας. Σερέφας, Κοροβίνης και Σοφία Νικολαΐδου, οι αντιπροσωπευτικότεροι εκπρόσωποι αυτής της τάσης, σε κείμενα που παντρεύουν τη μυθοπλασία με την ιστορία. >>>
