Ένας νέος τόπος μυθιστορήματος, εποικισμένος από λέξεις και όχι από χαρακτήρες και νοηματοδοτημένος από συν-αισθήσεις και όχι από ιδέες, έκανε την εμφάνισή του δειλά τα τελευταία χρόνια, προεξοφλώντας το θρίαμβο του καινούριου απέναντι στο ανέφικτο και αγκυροβολημένο χθες. Ένα μυθιστόρημα σημείων, σχεδίων, εν τέλει ένα μυθιστόρημα που συνοψίζει τα κεφάλαια στη συνθήκη της απομάγευσης που τους αξίζει, ενθέτοντας λέξεις εικαστικού σώματος στο κέντρο της αφήγησης. Ένα μυθιστόρημα αφορισμός του μυθιστορήματος που γνωρίζαμε έως τώρα, ενταφιασμός της πλοκής, μαρμάρινη πλάκα για το παλαιό που φεύγει.
Ο Δημήτρης Βούλγαρης με το Κονστάνς προσθέτει τη δική του συνεισφορά σε αυτό το ιδίωμα, παραμένοντας αφοσιωμένος στην απόπειρα συμφιλίωσης με το αύριο που επελαύνει.
Η νέα σύνθεση είναι εκτός Κανόνα. Και αυτός είναι ο λόγος που θα επικρατήσει. Τα επόμενα χρόνια τής ανήκουν.
