Για να θεωρηθεί μια διδασκαλία αποτελεσματική, ότι έχει δηλαδή επιτύχει τον στόχο της, προϋποθέτει προβληματισμένο δάσκαλο, ο οποίος έχει οικειοποιηθεί σε βάθος το διδακτικό του αντικείμενο, το έχει μελετήσει πολύ καλά, έχει κατακτήσει τα μορφωτικά αγαθά της ειδικότητάς του, αλλά κατέχει και γενικές γνώσεις, διότι δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος που ζει και δρα μέσα σε μιαν ανθρώπινη κοινωνία, που ορίζεται από τις δυναμικές των μελών της.
Επίσης, την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας την εξασφαλίζει και η πλήρης κατοχή από τον διδάσκοντα των διδακτικών τεχνικών που απαιτούνται, ώστε να μεταλαμπαδευτούν τα μορφωτικά αγαθά και γενικότερα τα αγαθά του πολιτισμού από τον διδάσκοντα στους μαθητές. Ο διδάσκαλος δεν πρέπει να αρκείται μόνον σε έναν τρόπο μετάδοσης του διδακτικού αγαθού. Οφείλει να ενημερώνεται για τις εξελίξεις στις μεθόδους διδακτικής, να παρακολουθεί σεμινάρια διδακτικών τεχνικών, να διδάσκεται ο ίδιος από τους διδακτικούς πειραματισμούς και να τους τολμά, σταθερά με τη συνεργασία των μαθητών του. Εδώ το μαζί έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Στο πλαίσιο αυτό οι νέες τεχνολογίες συμβάλλουν σε μια νέα λογική διδακτικής και παιδαγωγικής προσέγγισης του μαθήματος της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, καθώς διευκολύνουν:

-την ανάπτυξη δεξιοτήτων στην αναζήτηση πληροφοριών
-την κριτική επεξεργασία και συνθετική παρουσίαση των στοιχείων που επιλέγονται – την ενεργητική / κριτική μάθηση
-τη χρήση και την παραγωγή πολυτροπικών κειμένων
-την προσέγγιση και πραγμάτευση ενός θέματος από διαφορετικές οπτικές γωνίες
-τον πειραματισμό κατά το γράψιμο και την παραστατικότητα κατά την παρουσίαση
-τη συνεργατική μάθηση και την ανάπτυξη πρωτοβουλιών εντός της ομάδας
-τη διεύρυνση της γλωσσικής κατάρτισης
-την καλλιέργεια των μεταγνωστικών δεξιοτήτων, δηλαδή "να μαθαίνουμε πώς μαθαίνουμε"