Βλέπουμε τον τελευταίο καιρό μια ποσοτική –και ποιοτική– άνθιση της κυπριακής πεζογραφίας, με ονόματα που περνάνε τα σύνορα και γίνονται αποδεκτά και στον ελλαδικό χώρο. Πέρα από τα Βραβεία Λογοτεχνίας Κύπρου, στα οποία εύλογα αναδεικνύονται, τα βιβλία κυπρίων συγγραφέων εντάσσονται στις μικρές λίστες και των ελλαδικών βραβείων (λ.χ. του Αναγνώστη και των Κρατικών), κρίνονται θετικά από τους ημεδαπούς κριτικούς, δεξιώνονται ως κομμάτι της ευρύτερης ελληνικής (βλ. >>>
Η κυπριακή τραγωδία, με αποκορύφωμα την εισβολή των Τούρκων στις 20 Ιουλίου, είναι βασικό θέμα στα βιβλία πολλών Ελλήνων συγγραφέων (π.χ. του Βασίλη Γκουρογιάννη στο Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή, Μεταίχμιο, 2009), αλλά –όπως είναι φυσικό– και πολλών Κύπριων λογοτεχνών: Κυριάκος Μαργαρίτης Ρέκβιεμ για τους απόντες (Ψυχογιός, 2009), Αγγελική Σμυρλή Η διάψευση (Κέδρος, 2011), Κωνσταντία Σωτηρίου με τρία έργα, όπως Η Αϊσέ πάει διακοπές (Πατάκης, 2015), Φωνές από χώμα (Πατάκης, 2017) και Πικρία χώρα (Πατάκης, 2019), για να αναφερθώ μόνο στα έργα των τελευταίων χρόνων. >>>
Η χρήση της ιστορίας στο λογοτεχνικό έργο της Κωνσταντίας Σωτηρίου έχει ένα ιδιαίτερο ανθρωπολογικό βάθος. Η συνάρθρωση γεγονότων της πρόσφατης ιστορίας της Κύπρου με τις ατομικές ζωές και τις περιπέτειες των απλών ανθρώπων των δύο κοινοτήτων του νησιού, οι οποίοι σηκώνουν το βάρος των δραματικών ιστορικών εξελίξεων και συνθλίβονται από αυτό, είναι έκδηλη σε όλο το φάσμα της συγγραφικής της δραστηριότητας. >>>
