Θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση με τη Λούλα Αναγνωστάκη το 2002, κατά τη γενική δοκιμή του έργου της "Η κασέτα", όπου έπαιζα τον Γιωργάκη. Ανήκω κι εγώ στην πλειάδα των ηθοποιών που έκαναν το ντεμπούτο τους με έργο της. Ποιον να πρωτοθυμηθείς; Από τη Ρένη Πιττακή και τον Μίμη Κουγιουμτζή, τη Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου και τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, μέχρι τη Μαρία Πρωτόπαππα και τη Βασιλική Τρουφάκου. Και αυτό γιατί η Αναγνωστάκη είναι η μόνη Ελληνίδα θεατρική συγγραφέας που έγραψε τόσο πολύ για τους νέους. Αποτέλεσε σπουδή για εμάς να μαθαίνουμε θέατρο και να μιλάμε το αίσθημα στη γλώσσα μας με όχημα τη γραφή της.
   Το 2014 οι Ενέδρες της ζωής - Λούλα Αναγνωστάκη mixage με έφεραν για μια ακόμη φορά κοντά της. Ένα έργο που συνέθεσα πάνω στη δραματουργία της και σκηνοθέτησα για το Δημοτικό θέατρο του Πειραιά. Το μεγαλύτερο ωστόσο ενδιαφέρον η Αναγνωστάκη το έδειξε για την παράσταση Το ανείπωτο - για τον Γιώργο Χειμωνά, που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς για το Φεστιβάλ Αθηνών, μια παράσταση στην οποία είχα τη χαρά να συμμετέχω ως ηθοποιός. Η γνήσια και παντοτινή της αγάπη για τον Χειμωνά ήταν κάτι που πραγματικά με συγκίνησε και με εντυπωσίασε.
   Η Αναγνωστάκη αποτελεί για μένα σταθερή πηγή έμπνευσης. Εδώ και δύο χρόνια δουλεύω το διδακτορικό μου πάνω στη δραματουργία της με θέμα την ετερότητα στη δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα. Αυτή είναι και η πλευρά της που θαυμάζω πιο πολύ. Πώς καταφέρνει η ίδια να είναι αυθεντική στην ιδιωτική μα και τη δημόσια ζωή της, αλλά και πώς το έργο της μιλάει για τα δημόσια της ζωής μας μέσα από τις προσωπικές στιγμές των ηρώων της.

Μάνος Καρατζογιάννης