Έχει δίκιο ο Καμί: «Η μπάλα δεν πάει ποτέ εκεί που περιμένεις».

Η νεοελληνική ιστορία ως ποδοσφαιρική αγωνία. Ο Λάκης ο Φονιάς, ο Παντελής, που γεννήθηκε μέσα στη μεγάλη περιοχή του γηπέδου της Τούμπας, και η Βασούλα, που δεν βρήκε τον ιππότη της αλλά μια φανέλα. Ένα σεντόνι, όχι αυτό του Τσάμπιονς Λιγκ, κλεμμένο από μια μπουγάδα στο Περιστέρι. Ένας τερματοφύλακας στη φυλακή και η ποίηση της ήττας. Η μέρα που πήραμε το Ευρωπαϊκό - ο καιρός των Ελλήνων στη σέντρα. Ο Σπύρος και η Αμαλία, που η μάνα της τη φώναζε Αμελί. Η Θύρα 7 και το Λίβερπουλ, η πόλη με τους ενενήντα έξι τερματοφύλακες. Ο Κρις Ανάστος, μετανάστης στη Νότια Αφρική, και ο Νέλσον Μαντέλα• γιατί η μπάλα δεν είναι πάντα στρογγυλή.

Λένε πως το ποδόσφαιρο είναι ο μόνος πόλεμος χωρίς νεκρούς. Όμως δεν είναι πάντα έτσι. Μελόδραμα βλέπεις η ζωή.