ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΡΗΤΟΡΙΚΗΣ

Δυο δάκρυα δενδρολίβανου στο δρόμο περπατάνε
κάνουνε βράχο τη φωνή στο σύννεφο μιλάνε:
Κατέβα λίγο χαμηλά κι άδειασε τη φωνή σου
στην πίκρα που μας μάρανε και η χαρά δική σου.
Το βήμα της ρητορικής κι ο τράχηλος της μήτρας
από το χέρι έπιασαν τον άνεμο της Πλύτρας
που πήγαινε στη Δαιμονιά να πάρει τον καφέ του
στα άσπρα τριαντάφυλλα να πει τον αμανέ του.
Τον ύπνο να μην πιάνετε την ώρα που βελάζει
η Ατλαντίδα στα βουνά κι η θάλασσα τρομάζει.
Η ζήλεια δε γιατρεύεται χωρίς τον κουμπαρά της
με τα μουλάρια κουβαλούν οι γλάροι τα προικιά της.
Τα δέντρα ξέρουν να μετρούν τα μέσα και τα έξω
μα το ποτάμι έλεγε μαζί σας δε θα παίξω
και βγάλτε το ρολόι σας τις νύχτες να μετράτε
τα όστρακα της λησμονιάς ποτέ σας να μη φάτε
και γίνουν βράχοι οι καημοί και φίδια τα μολύβια
οι αστραπές δεν κατοικούν σε ανοιχτά καλύβια
χτυπάνε τα κατάρτια τους φιλούν τα μεσημέρια
και δεν υπολογίζουνε του χάρου τα μαχαίρια.
Τα δάχτυλα της λησμονιάς στην άμμο ξενυχτάνε
κάνουν τη σκέψη τους κεριά και σιγοτραγουδάνε.