Δεκαετίες 1950-1960: Κρίσιμη και ταραχώδης εποχή για την Ελλάδα.

Αυτή την εποχή εικονογραφούν εκφραστικά και διεισδυτικά τα διηγήματα του βιβλίου.

Πρωταγωνίστρια η γυναίκα της Αθήνας.

Η απλή γυναίκα του λαού. Η σύζυγος, η μητέρα, η νοικοκυρά, κερί αναμμένο 24 ώρες το 24ωρο χωρίς εισόδημα, δικαιώματα και -συχνά- αξιοπρέπεια.

Η εργαζόμενη γυναίκα -τύποις χειραφετημένη-, που πρέπει πάση θυσία να διεκπεραιώσει την «αποστολή» της: Να «αποκατασταθεί» με έναν καλό γάμο...

Η γυναίκα η «ατιμασμένη», που έχει χάσει την παρθενιά της εκτός γάμου και το μόνο που της απομένει είναι ο εξευτελισμός της παρθενορραφής...

Η γυναίκα που επαναστατεί στα γεράματα, φεύγοντας από ένα γάμο συμβατικό, αρνούμενη το ρόλο της στυμμένης λεμονόκουπας.

Η φοιτήτρια που κάνει τη δική της μικρή επανάσταση: Μπαίνει σε καφετέρια ασυνόδευτη από άντρα...

Η ερωτευμένη κοπέλα, που με αγωνία ψάχνει κρυψώνα για τον έρωτά της, απαγορευμένο είδος για την εποχή.

Η φτωχή κοπέλα, που διακόπτει τις σπουδές της και φεύγει μετανάστρια.   

Συμπρωταγωνιστής ο άντρας.

 Μεροκαματιάρης, βιοπαλαιστής και ταυτόχρονα σύζυγος και πατέρας-αφέντης.

Αλλά και κάποιες φορές οικτρό θύμα της καταπιεσμένης γυναίκας του.

Τα παιδιά απεικονίζονται δορυφοροποιημένα γύρω από τους πρωταγωνιστές.

Στο σχολείο δέσμια ενός νοσηρού αυταρχισμού, με ένα δάσκαλο που κραδαίνει με το ένα χέρι τον ξύλινο χάρακα και με το άλλο τις αδυναμίες και τα πάθη του.

Εκτονώνονται με τις σκανταλιές τους στις φτωχογειτονιές, γειτονιές όμως ανθρώπινες, όμορφες. Σ’ αυτές «δένουν» στέρεες φιλίες που κρατούν, αυτές αναπολούν όταν, μεγαλοι πια, γράφουν στους φίλους: «Νοσταλγώ...».

Ένα βιβλίο - μωσαϊκό εικόνων μιας άλλης εποχής.

Όσοι έχουν γεννηθεί μετά το 1960 και διαβάσουν αυτό το βιβλίο, με το δίκιο τους θα αναρωτηθούν: «Εξωγήινοι ήταν οι άνθρωποι που ζούσαν τότε αυτή τη ζωή»;

Μια βαθιά κοινωνική ακτινογραφία αυτής της εποχής, που αξίζει να διαβαστεί με την ψυχή και το νου μαζί...