Καμιά φορά οι λέξεις παίρνουν στη φαντασία του μυθικές διαστάσεις
δεν ξεχωρίζουν από τα πράγματα.
όπως τότε,
όταν οι μορφές στα εικονίσματα φανέρωναν τα αόρατα — δίχως προοπτική —
η πολλαπλή αρχή ήταν εγκατεστημένη και στη μικρότερη φύση,
ο θόλος περιέβαλλε με νηφαλιότητα,
όμως αυτά ανήκουν στο παρελθόν, σκέφτεται,
κι αμέσως τα πράγματα απομακρύνονται,
ο κόσμος στέκει πάλι απέναντι, ο ίδιος διχάζεται,
επικαλείται ξανά τους Γίγαντες με τη συμπαγή όψη,
παρακαλάει να κουβαλήσουν τις σιδερόβεργες, δοκάρια, λάσπη με το χαλίκι, μπετά, ολόκληρα κομμάτια μωσαϊκό,
ρωτάει αν μπορούν να σηκώσουν μια φορά ακόμη στους ώμους τα όρη με τη βαριά ιστορία, τις ναυαγισμένες θάλασσες,
τα μυθικά ύψη των ουρανών και τις καταπακτές του κτίσματος
χωρίς να συνθλιβούν.
