Ήταν μια δυσάρεστη στιγμή. Αλλά οι δυσάρεστες στιγμές είναι πιο πολύτιμες απ’ τις ευχάριστες στιγμές, διότι όταν βρίσκεσαι σε μια ευχάριστη στιγμή θέλεις να συνεχιστεί για πάντα, πράγμα αδύνατο, ενώ όταν βρίσκεσαι σε μια δυσάρεστη στιγμή ψάχνεις παντού να βρεις μια διέξοδο, κι έτσι παρατηρείς πράγματα που σε άλλη περίπτωση μπορεί να μην τα είχες προσέξει.

Ο εικοσιοκτάχρονος Όπεν Πόρτερ –ένας ανοιχτόκαρδος γυαλάκιας και ποδηλάτης, που, όπως λέει ο ίδιος, «μαθαίνει αργά»– νομίζει ότι πεθαίνει. Από το κρεβάτι του νοσοκομείου, καταγράφει στο κασετόφωνο, για χάρη του αγέννητου γιού του, μια ιστορία ωρίμανσης και αυτογνωσίας: πώς από «τρελός του χωριού» έγινε «άνθρωπος του κόσμου». Με μια απρόσμενα ελκυστική και σοφή φωνή, αφηγείται σαράντα μέρες και νύχτες περιήγησης στα φαστφουντάδικα, τις εκκλησιαστικές οργανώσεις και τους ψυχολόγους του Σαν Φρανσίσκο, ανάμεσα σε ανθρώπους πεισμένους ότι ο δικός τους δρόμος είναι και ο πιο κατάλληλος γι’ αυτόν – ώσπου να βρει ο ίδιος το δρόμο του μέσα από μια αναζήτηση που είναι ταυτόχρονα απολαυστική τέχνη και μεθοδική επιστήμη. Γεμάτο αφοπλιστικό χιούμορ και υπόγειες συγκινήσεις, το βιβλίο μάς κάνει να δούμε τον κόσμο, και τη θέση μας μέσα σ’ αυτόν, με νέα μάτια.