Φως και σκοτάδι, αγάπη και μίσος, ζωή και θάνατος, χαρά και θλίψη…
Τι θα μπορούσε να μάς δώσει αξία και νόημα; Δεν χρειάζεται να είσαι συγγραφέας, μουσικός ή ποιητής για να κατανοήσεις την ποίηση. Τον άνθρωπο συγκινούν οι λέξεις και οι πράξεις των λέξεων είναι ο γραπτός λόγος. Η μουσικότητα και ο ρυθμός είναι το σμίξιμο ελευθερίας και αλήθειας. «Ζωή προς τα πάνω, ποθώ το στόμα σου, πεινασμένος δρόμος σφίγγω το όνειρο… απαλά... μην το πληγώσω…».
Υπάρχει ένας τρόπος να εκφράσουμε το απόλυτο συναίσθημα, κι αυτό είναι η αγάπη της γραφής. Η μοναξιά γεννά κεφάλαια ζωής, καθώς η «εξορία» αποτυπώνεται με αράδες λέξεων. Μέσα από ένα ποίημα επιστρέφουμε χρόνο στην αιωνιότητα. Πίσω από τους στίχους διακρίνουμε τη σιωπηρή κραυγή απελπισίας, πόνου, θυμού, αγάπης, τρυφερότητας, παράφορου έρωτα. Το βαθύτερο κομμάτι του εαυτού εκφράζεται ελεύθερα, γιατί η γραφή δεν είναι έγκλημα ούτε οικονομικό, ούτε ηθικό. Η ανθρώπινη ματαιότητα εξαγνίζεται, ενώ τα μυστικά της ψυχής αποκαλύπτονται με τρόπο απόκρυφο και ενώνονται ποιητής και αναγνώστης. Φωτεινή ψευδαίσθηση η ποίηση, νικητής στις «μάχες» της ζωής, απαλύνει την απόγνωση και η ελπίδα μεταμορφώνει το παρόν, εξεγείρει, ανατρέπει και προκαλεί τη συντηρητική κοινωνία.