Τρία πρόσωπα, ένας άντρας και δύο γυναίκες. Θα μπορούσε να είναι απλώς μια ιστορία αγάπης, ένα μυθιστόρημα για έναν διχασμένο ανάμεσα σε δύο αγάπες άντρα. Ωστόσο, ο εσωτερικός μονόλογος, η ειλικρινής εξομολόγηση, τα θραύσματα προτάσεων, οι ασυναίσθητες επαναλήψεις, το παιχνίδι μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου, μεταξύ του ολοκληρωμένου και του ματαιωμένου το καθιστούν μια βαθιά ψυχογραφική κατάδυση, με καμβά την αντίθεση ανάμεσα σε μια σχέση επιφανειακή και καθαρά σαρκική και μια άλλη μάλλον εφηβική, ειδυλλιακή και ψυχική. Από τη μία η Φιλιώ μια νέα, εντυπωσιακή κοπέλα που όμως –για τον αφηγητή– δεν είναι παρά το υποκατάστατο της Άννας, μιας μορφής που εμφανίζεται εξιδανικευμένη στον αναγνώστη, σχεδόν άσπιλη πίσω από το πέπλο με το οποίο την τυλίγει ο αφηγητής. Ο τελευταίος, κυνικός όσον αφορά τη Φιλιώ, ευγενικός και προστατευτικός απέναντι στην Άννα. Ώριμος και ψυχρός απέναντι στη Φιλιώ, έφηβος και αδέξιος απέναντι στην Άννα, ένας ήρωας με τάσεις φυγής από το τώρα του και νοσταλγικής επιστροφής στο χθες του.

 

“Tο τέλος του μυθιστορήματος είναι αντίστοιχο σε δύναμη με την εξέλιξή του, βασανιστικό [...] οι επαναλήψεις ως αφηγηματική τεχνική επιδέξια συμφύρουν τις χρονικές εκτάσεις του παρελθόντος και ανακυκλώνουν τον χρόνο της αφήγησης. Ίσως όμως να βρίσκεται εδώ, σ’ αυτά τα ψήγματα μνήμης που σχηματίζουν ανάκατα και ατελέσφορα λεκτικά κατάλοιπα, όλη η ουσία ενός βιωμένου έρωτα που μια πραγματίστρια όπως η Φιλιώ δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλάβει. Γιατί μέσα σ’ αυτή κρύβεται απέραντη σκληρότητα και οδύνη. Άλλωστε, έχει ανάγκη ο έρωτας από αυταπόδεικτες αλήθειες;”

Δ. Τσατσούλης (ΤΟ ΒΗΜΑ) 

 

“Η ιστορία αναπτύσσεται παράλληλα μέσα σ’ ένα παρόν που με τη δράση του λειτουργεί κυρίως ως ένα μυθιστορηματικό σκηνικό μέσα στο οποίο ξετυλίγεται η πραγματική ιστορία ... Η τεχνική αυτή υπηρετεί παράλληλα τόσο την ανάπτυξη της πλοκής, όσο και την υπογράμμιση της ιδανικότητας του παρελθόντος σε σχέση με την ευτέλεια του παρόντος”.

Βαγγέλης Αθανασόπουλος (περ. ΑΝΤΙ)