Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα και κυρίως μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, η αντιμετώπιση των πράξεων με τις οποίες ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται και καταστρέφει τον συνάνθρωπο (το δουλεμπόριο, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η γενοκτονία) δεν γίνεται μόνο σε εθνικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο διεθνούς κοινωνίας με αποτέλεσμα τα εγκλήματα αυτά να αντιμετωπίζονται ως υπερεθνικά (...)


Στην παρούσα εργασία η εμπορία ανθρώπων εξετάζεται από την άποψη τόσο των αποτρόπαιων εγκληματικών ενεργειών με τις οποίες συντελείται όσο και του έννομου αγαθού το οποίο προσβάλλει κατάφορα η τέλεσή της. Το αγαθό αυτό δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη ύπαρξη και την προσωπικότητα του ατόμου. Κατά την τέλεση των εγκληματικών πράξεων της εμπορίας ανθρώπου, το άτομο (ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και άλλων ιδιοτήτων) αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο (res) στο οποίο δεν αναγνωρίζεται καν η θεμελιώδης αρχή της ανεξαρτησίας. Με βάση την εν λόγω αρχή, κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, με άλλα λόγια το δικαίωμα να αποφασίζει ελεύθερα για ο,τι αφορά στην προσωπική του ζωή και μάλιστα ανεπηρέαστος από τις οικογενειακές, φυλετικές, κοινωνικές, κρατικές, οικονομικές, κ.λπ. δομές εντός των οποίων κινείται.