«Μια μηχανή αυτοκινήτου, ένα σκυλί που γάβγιζε στο απένατι μπαλκόνι, οι αχνές ομιλίες των ανθρώπων που περπατούσαν στο δρομάκι από κάτω, όλοι αυτοί ήταν ήχοι που έφταναν στα αυτιά του τόσο απόκοσμα, σαν να ήταν ο ίδιος ζωντανός και όλοι οι άλλοι φαντάσματα.»
Ασφαλώς έχει χρησιμοποιηθεί στην ελληνική λογοτεχνία κι άλλες φορές, λ.χ. στο βιβλίο του Δημήτρη Μίγγα, Των κεκοιμημένων (Πόλις, 1999). Εξάλλου, υπάρχει ως αρχετυπική πηγή η γνωστή και πολυσχολιασμένη νουβέλα της Μεταμόρφωσης του Φ. Κάφκα, αλλά εδώ δεν δημιουργείται εκείνη η ειρωνική απόσταση της αποξένωσης: όλα συμβαίνουν σ΄έναν κόσμο ανθρωπομετρικό, χωρίς μεγάλες διογκώσεις, και για τούτο το δραματικό πρέπει να το αναζητήσει ο αναγνώστης σ΄ένα άλλο επίπεδο του βιβλίου. >>>
