«Η νεολαία εκείνη που θερίστηκε γύρω μου τότε, που την ήπιε σα σταγόνα νερό ένας θανάσιμος ήλιος, η επαρχία, η φτώχεια, η καταδίωξη, η εξορία, η αρρώστεια, η αστοχία, η προδοσία των άλλων, είχε ένα δράμα εσωτερικό· και το δράμα είναι το μόνο που καταξιώνει τον άνθρωπο ηθικά, τον κάνει αξιοσέβαστο. Μπορεί να έχεις τάλαντο και να πετύχεις, τύχη και να ευνοηθείς, καπατσοσύνη και να επιπλεύσεις, πλάτες και να ξεκινήσεις. Μπορεί να μπεις στη φωτεινή ζώνη μόνο και μόνον επειδή σ’ ευνόησαν οι εξωτερικές συνθήκες στην αφετηρία σου. Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι. Άλλοι παίρνουν θέση στην ιστορία, άλλοι κάνουν την ιστορία. Αυτούς τιμώ».

 ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

Σ’ αυτό τον τόμο ανθολογούνται ποιητές της εποχής του Μεσοπολέμου που έζησαν και έγραψαν στη σκιά του Καρυωτάκη, ποιητές που δεν πήραν ποτέ θέση στις σελίδες της ιστορίας: ο Γιάννης Αηδονόπουλος, ο Πέτρος Α. Δήμας, ο Μίνως Ζώτος, ο Γιώργος Καρατζάς, ο Γιώργος Κοτζιούλας, ο Γ. Μ. Μυλωνογιάννης, ο Φώτος Πασχαλινός, η Ανθούλα Σταθοπούλου-Βαφοπούλου και ο Γιάννης Χονδρογιάννης.