Ένα γιγάντιο Τσουνάμι έπληξε τη Νοτιανατολική Ασία τα Χριστούγεννα του 2004 αφανίζοντας μυριάδες ζωές. Γεγονός που ξύπνησε μέσα μου παιδικές αναμνήσεις από το ελληνικό Τσουνάμι της Αμοργού, πολύ μικρότερο σε έκταση και, πάντως, τόσο τρομερό και αυτό ώστε να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο μέσα μου. Το ίδιο όμως αυτό γεγονός δέθηκε με το άλλο Τσουνάμι, που χτύπησε τότε την πατρίδα μας: Τη Χούντα και όσα ακολούθησαν. Έτσι ξεκίνησε ένα βιβλίο, όπου η καταγραφή γεγονότων, οι διάλογοι, οι επιστολές, το κινηματογραφικό σενάριο και η ποίηση ενώθηκαν σε μια αναπάντεχη σύνθεση με ενιαίο μοτίβο: Τον πόθο για την έλευση μιας καθαρτήριας συντέλειας που θα ξαναζωντάνευε το όνειρο.

Εδώ και πέντε χρόνια, ένα τρίτο Τσουνάμι έχει χτυπήσει τη χώρα μας και τον κόσμο. Η κρίση και τα μνημόνια. Πρόκειται για μια συντέλεια, που όμως μέχρι στιγμής δεν υπόσχεται τη λύτρωση. Ο συκοφαντικός διασυρμός της Ελλάδας από τους τοκογλύφους, η πνευματική και πολιτική κρίση που άνοιξαν την πόρτα στην οικονομική, η καταλήστευση του πλούτου μας συνθέτουν το πρόσωπο μιας ριζικής καταστροφής, που οι πρωτεργάτες της έχουν τον κυνισμό να αποκαλούν διάσωση. Ωστόσο, ο λόγος για αυτή τη δεύτερη έκδοση είναι η ευχή με την οποία τελειώνει το βιβλίο: Τώρα, εδώ που βρισκόμαστε, στο μάτι του κυκλώνα, είμαστε καταδικασμένοι να βρούμε τη σωτηρία.

...Ο τίτλος και η εισαγωγή ξενίζουν αλλά μετά το πρώτο κεφάλαιο ο αναγνώστης βρίσκει το φάρο. Ουσιαστικά έχουμε ένα θερμό αφήγημα για τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα όπου ο Ανδρέαδης, έστω και αν δεν ομολογεί ότι εμπλέκεται βιωματικά, δίνει την ασφαλή εντύπωση ότι αυτοβιογραφείται.

Σε ανάλογες περιπτώσεις η αίσθηση είναι φίφτι- φίφτι , καθότι η εξομολογητικότητα έχει κορεστεί στην ντόπια πεζογραφία και απαιτείται προσπάθεια να μείνεις πιστός στις βαθύτερες προθέσεις του αφηγητή. Ο Ανδρεάδης -παρ’ ότι καθηγητής- ξέρει από τα μέσα τη λαϊκή ζωή, έχει την αίσθηση του επιχωριάζοντος φρονήματος και περιέργως επιτυγχάνει εκεί που χρειάζεται ειδικό ένστικτο. Η σκηνή στο καπελάδικο σώζει το βιβλίο από κάθε επιφύλαξη. Ανάλογη επιτυχία έχουν τα σχετικά με τα λαϊκά κέντρα, με τα καρφιά που έχει κάθε πόρτα ελληνικής οικογένειας, με τις φυλακές, τις οργανώσεις, και τον συγχρωτισμό με κάθε καρυδιάς καρύδι. Αμίμητο το: «Για να κάνουμε τους ακροβάτες ήρθαμε εδώ πέρα»;

Κωστής Παπαγιώργης, Αθηνόραμα 2007