Συχνά, ξαπλώναμε, ντυμένοι, πάνω από τα κλινοσκεπάσματα, η δεξιά μου πλευρά κατά μήκος της αριστερής του –η δεξιά του προς τον τοίχο– με το βλέμμα μας στραμμένο προς το ταβάνι, που δεν βλέπαμε αλλά γνωρίζαμε την ύπαρξή του και το ύψος του, ο Άντι ένας χείμαρρος εξομολογήσεων, οιωνών, διηγήσεων, σκιαγραφήσεων ανθρώπων από το παρελθόν και το παρόν, εντυπώσεων και διαπιστώσεων, αμφιβολιών και πεποιθήσεων, ονείρων και διαψεύσεων, μηνυμάτων αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας, επιτυχιών και αποτυχιών, αναμονών και διαψεύσεων, κι εγώ μια λίμνη που μέσα της έπεφταν οι λέξεις και σχημάτιζαν κύματα που δεν έβρισκαν ανοίγματα να διαφύγουν ή φράγματα να σπάσουν πάνω τους, λόφους ή βουνά να υπερπηδήσουν, με μια επιφάνεια που δεν αντανακλούσε σκιές και σχήματα.

Για μια φορά ακόμα η συγγραφέας δείχνει την αγάπη της για το διήγημα και τη συγκρότηση της σκέψης της, όπως είναι αναγκαία στη γραφή αυτού του λογοτεχνικού είδους.