περιφερόταν ασκεπής κι ανέστιος έρωτας ήταν οπωσδήποτε νοσούσε μονό σημάδι ασαφές τον εξουσίαζε στίχους θρυμμάτιζαν οι στεναγμοί στο διάβα του -δε φτάνουνε τα ξυλοπάπουτσά μου για το δρόμο; δε φτάνει ο δρόμος ο απ' την φύση κακοτράχαλος;- σκληρή ατραπό αδιέξοδη ζητούσε
Οι εικόνες της Κούσουλα είναι οικείες και συνάμα απροσδόκητες, τρυφερές και ταυτόχρονα δυνατές. Αναμφίβολα, πρόκειται για μια ώριμη ποιητική γραφή, η οποία κοινωνεί άμεσα στους αναγνώστες το πρώτο αίσθημα, που συγκίνησε την ίδια την ποιήτρια και γέννησε το ποίημα. Στην αγάπη που δεν ξέρει ξανασυναντούμε το γνωστό αισθαντικό και εξομολογητικό ύφος της Κούσουλα, σε πρώτο πρόσωπο. Το χαρακτηρίζουν λυρισμός και ισορροπημένη ερωτική διάθεση, που δεν εκπίπτουν σε κούφιους συναισθηματισμούς ή μελοδραματισμούς. >>>
