Το An Island in the Moon [Ένα νησί στο Φεγγάρι] είναι προϊόν μιας από τις πολλές αντιφάσεις στις οποίες μας συνήθισαν οι ρομαντικοί ποιητές. Από τον Byron και τον Shelley, μέχρι τον Pushkin και τον Σολωμό, ο σαρκασμός και το κωμικό πνεύμα μπλέκονται πάντα στα πόδια του εκλεπτυσμένου πνεύματος. Μόλις αρχίσεις να σχηματίζεις την ιδέα πως αυτοί οι ποιητές αναμφίβολα είχαν αρχίσει να μετατρέπονται σε θεϊκές υπάρξεις, ξεπροβάλλει μπροστά σου ένα κείμενο που λέει πως ήταν άνθρωποι και μάλιστα αρκετά «χωμάτινοι».

Ο Έλληνας αναγνώστης θα θυμηθεί σίγουρα τη Γυναίκα της Ζάκυθος του Σολωμού, όταν διαβάσει το σατυρικό Ένα νησί στο φεγγάρι του Μπλέηκ: το κοινωνικό περιβάλλον τίθεται σε αλύπητη κριτική ή μάλλον γελοιοποίηση. Ίσως αυτή η κωμική απόχρωση να ήταν πολύ φυσιολογική για τους ποιητές του επαναστατικού ρομαντισμού. Ίσως κάτι μέσα τους να τους έλεγε πως η ποίηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει άμεσα το θηρίο της πραγματικότητας.