Στίχοι ακραιφνώς αντι-ουτοπικοί και νηφάλιοι, των οποίων το ύφος μαρτυρά το σκίρτημα μιας ενδόμυχης ματιάς, άκρως ευαίσθητης. Σπεύδει η ίδια να αντικρούσει με τα νοήματά της όλη την αντικειμενική υποκρισία του σημερινού επίσημα καθωσπρέπει πολιτισμού, όπου έχουν γίνει αναρίθμητα «τα στερητικά και τα στερημένα / που ντύσαν τις ανάγκες σου / όπως τις εξυπηρετούσαν» [4], αποκαλώντας έτσι την όποια στοχαστική σκέψη ως «έσω εξορία» [5]. >>>
