Έτσι όπως οι δερβίσηδες στροβιλίζονται μες στην αλήθεια τους, δίχως τους γύρω τους να νοιώθουν, έτσι στροβιλίστηκε και ο Σκιαθίτης ως δερβίσης, γύρω από τον εαυτό και το θεό του, πάλιν και πολλάκις, αδυνατώντας και κατ` ουσίαν μη θέλοντας να εκφύγει είτε από τα δεσμά του πρώτου είτε και από την αγάπη του δεύτερου. Το ίδιο και αυτός. Στροβιλίζεται και περιφέρεται γύρω από τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια στοιχειωμένα πρόσωπα, δίχως να καταβάλει καμιά προσπάθεια να εκφύγει του πόνου τους, παρά πάνω τους σκύβει και τον μετρά, πιθαμή προς πιθαμή, και τον λαξεύει, τη μορφή τους πάνω στις σελίδες χαράσσει και προπάντων την ψυχή τους. Την καθημαγμένη ψυχή του πόνου.
