Αντικείμενο του βιβλίου είναι η ανθρωπολογική μελέτη των κινητοποιήσεων στην πλατεία Συντάγματος το 2011, οι οποίες έγιναν γνωστές στον Τύπο ως το κίνημα των "Αγανακτισμένων". Σκοπός είναι η ανάδειξη της εμπειρίας των ανθρώπων που συμμετείχαν στην καθημερινότητα της ζωής στην Πλατεία και η σύνδεσή της με τα συναισθήματα και τη μουσική. Το βιβλίο βασίζεται στο εθνογραφικό υλικό που συλλέχθηκε από συνεντεύξεις και επιτόπια συμμετοχική παρατήρηση κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων από τον Μάιο έως τον Αύγουστο του 2011.
Η μουσική και τα συναισθήματα αποτελούν τους αναλυτικούς φακούς του βιβλίου. Ενισχύοντας σύγχρονες θεωρητικές τάσεις που υποστηρίζουν ότι τα συναισθήματα αποτελούν βασικό αντικείμενο έρευνας των κοινωνικών κινημάτων, το βιβλίο εστιάζει στην ποικιλία των συναισθημάτων που εκφράστηκαν στο Σύνταγμα και που δεν περιορίστηκαν στην "αγανάκτηση". Σε αντίθεση με τη σχετική βιβλιογραφία για τα κοινωνικά κινήματα που αποδίδει κυρίαρχο ρόλο στο τραγούδι, στο Σύνταγμα κυριάρχησε ο συλλογικός μουσικός και ρυθμικός αυτοσχεδιασμός.
Η πλατεία Συντάγματος αποτελεί ξεκάθαρα μια "ζώνη πολιτισμικού αυτοσχεδιασμού", όπως την ορίζει ο ανθρωπολόγος Ντέιβιντ Γκραίμπερ, καθώς ετερόκλητοι άνθρωποι θέλησαν να βρουν τρόπους να συνυπάρξουν, παρά τις διαφορές τους, να "πειραματιστούν" και να "αυτοσχεδιάσουν" χωρίς να ταυτίζονται ιδεολογικά. Το πολιτικό συμπορεύτηκε με το μουσικό, συνθέτοντας μια νέα κουλτούρα κοινωνικής συνύπαρξης και εκφράζοντας μια νέα σχέση των ανθρώπων με τα κοινά.
