Ξαφνικά, χωρίς να κοιταχθούν καν, πιάστηκαν χέρι χέρι, αποκωδικοποιώντας τον κωδικό που µόνο ο έρωτας ξέρει να δηµιουργεί. Έσφιξαν ο ένας το χέρι του άλλου κι άρχισαν να προχωράνε πιο έντονα σαν να ήθελαν να φθάσουν κάπου γρηγορότερα. Το φεγγάρι µισό, τ’ αστέρια αχνά και η δροσισµένη απ’ την νύχτα µυρωδιά των άγριων λουλουδιών ήταν οι µόνοι βουβοί µάρτυρες του έρωτα που καλωσόριζε την αγάπη που γεννιόταν κι είχε ανάγκη από την ζεστή αγκαλιά τους. Αµίλητοι σχεδόν, µε ιδρωµένα τα χέρια από το σφίξιµο, έφθασαν λίγο πριν από το σπίτι της Ερωφίλης. Εκεί, αν και το ζευγάρι δεν είχε πρότερη ερωτική εµπειρία, ένωσε τα χείλη του, τα µάτια τους µουρµούρισαν λόγια έρωτα και οι καρδιές τους ορκίστηκαν αιώνια αγάπη.
Με µια ψιθυριστή “καληνύχτα” ξέσφιξαν τα χέρια, ξεκόλλησαν τα χείλη κι άφησαν το όνειρο της αγάπης τους στα χέρια του Μορφέα, που αυτό το βράδυ θα τους έπαιρνε στα απαλά φτερά του να τους ταξιδέψει εκεί όπου µόνο ο έρωτας έχει το κλειδί που ανοίγει την πύλη της απόλυτης ευτυχίας...