Η Αϊσέ, ένα εννιάχρονο κορίτσι, μιλάει με κέφι, τόλμη και λίγο παράπονο για τη ζωή της. Μοιράζεται τα ίδια βάσανα με όλα τα παιδιά της ηλικίας της: σχέσεις με τους συμμαθητές και τον αδερφό της, φιλίες, παιχνίδι… Και στο βάθος οι βαθύτερες έγνοιες για μια πατρίδα που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. Βάζει στο μίξερ νοσταλγία, φόβο, πείσμα, χιούμορ και θέληση και φτιάχνει το ιδιαίτερο γλυκό της δικής της ζωής. Και καλεί τα παιδιά να παίξουν μαζί της ξεχνώντας διαφορές χρώματος και θρησκείας.

Η Αϊσέ του βιβλίου είναι ένα από τα εκατομμύρια παιδιά που κάθε χρόνο ξεριζώνονται από τη χώρα τους, το σπίτι, το σχολείο, την οικογένεια και τους φίλους τους, για να γλιτώσουν από τον πόλεμο και τη βία. Η Αϊσέ είναι ένα παιδί-πρόσφυγας.

Γι’ αυτά τα παιδιά δεν υπάρχει επιλογή, γιατί πάνω απ’ όλα πρέπει το να σωθούν, τα ίδια και οι οικογένειές τους. Τις περισσότερες φορές δεν έχουν περιθώριο επιλογής ούτε για τον τόπο της «σωτηρίας» τους, ούτε για τη γλώσσα που θα πρέπει να μάθουν. Διαφορετικά θα είναι και τα παιχνίδια με τα «ξένα» παιδιά σε ένα «ξένο» σχολείο, και τα «ξένα» φαγητά που θα πρέπει να τα συνηθίσουν ίσως και κάποια στιγμή να τα προτιμήσουν. Παιδιά σαν την Αϊσέ μπορεί να μην ήταν πάντα «σκληρά καρύδια», γιατί δεν είχαν λόγο να είναι, όσο μεγάλωναν προστατευμένα στο σπίτι και στην πατρίδα τους. Έγιναν όμως, γιατί αναγκάστηκαν να ζήσουν τη φυγή. Ο πόλεμος, οι ένοπλες συγκρούσεις, οι κοινωνικές διακρίσεις και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ή, ακόμη, η φτώχεια, η πείνα ή περιβαλλοντικές καταστροφές, τους έδειξαν τον δρόμο έξω από την πατρίδα.