Ήταν επαναστάτες. Έζησαν για την μεγάλη ώρα της εξέγερσης και πέθαναν γι’ αυτήν ή πέρασαν τη ζωή τους στα μπουντρούμια. Ήταν επικίνδυνοι. Είχαν ένα όνειρο. Έναν καλύτερο κόσμο.  Τους είπαν εγκληματίες, τους χαρακτήρισαν ληστές και τρομοκράτες. Με κάθε τρόπο τους καταδίωξαν, τους φυλάκισαν, τους εκτέλεσαν. Από την «άλλη μεριά» προσπάθησαν να τους παρουσιάσουν αφελείς, ρομαντικούς, ουτοπιστές, μικροαστικά κατάλοιπα και άρα εμπόδιο για το σωστό δρόμο προς την επανάσταση. Αυτοί οι άγιοι της επανάστασης δεν είχαν κανέναν μαζί τους. Εκτός από τα πλήθη των κατατρεγμένων που πίστεψαν μαζί τους πως υπάρχει καλύτερος κόσμος.

Υπήρχε κομουνισμός πριν από τον Μαρξ; Το πραγματικό ερώτημα είναι αν υπήρξε μετά. Γιατί πριν από αυτόν υπήρξαν άνθρωποι που αγωνίστηκαν για την επανάσταση, για την ισότητα, για τη δικαιοσύνη, για την ανθρώπινη ευτυχία. Αν κομουνισμός σημαίνει ένα δικαιότερο κόσμο, ένα κόσμο ισότητας και κοινοκτημοσύνης που υπάρχει μόνο για το κοινό καλό, τότε αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι πρώτοι πραγματικοί κομουνιστές των νεότερων χρόνων. Με όλο το πάθος και την αγνότητα και το όραμα για ένα καλύτερο κόσμο. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους μιλάει το βιβλίο «Ήταν κάποτε μια επανάσταση». Για ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο.

Για πρώτη φορά στα ελληνικά τα κείμενα των επαναστατών του 19ου αιώνα, αφιερωμένα σε όλους εκείνους που τότε και τώρα αγωνίζονται για δικαιοσύνη, ισότητα, αδελφότητα. Για την Επανάσταση. Για έναν καλύτερο κόσμο