Οι σύγχρονες τάσεις της Μυθοκριτικής δεν αντιμετωπίζουν τον λογοτεχνικό μύθο μόνο ως προς τη συγγραφική διαδικασία «πρόσληψης της Αρχαιότητας», αλλά εξετάζουν την πολυεπίπεδη ενδοκειμενική παρουσία του ως μίτο της Αριάδνης για την περιπλάνηση από λογοτεχνικό είδος σε λογοτεχνικό είδος και ως καθοριστικό παράγοντα για μια νέα ανάγνωση του λογοτεχνικού έργου, που φωτίζει κρυφές πτυχές του και επηρεάζει την αναγνωστική διαδικασία προς την αξιολόγηση μιας καίριας ετερότητας, μιας γόνιμης δυσαρμονίας «παλαιού»-«νέου». Η παρούσα μελέτη καταγράφει την πρόοδο που σημείωσε στον τομέα αυτόν η Γαλλική Σχολή του Συγκριτισμού, υπερβαίνοντας πλέον τα στενά όρια των ιστορικο-γραμματολογικών επιρροών.
