Η παρούσα μελέτη ξεκινά με τη διαπίστωση ότι σήμερα ζούμε σε μια εποχή «απόλυτης ψηφιακής μνήμης» όπου τα πάντα καταγράφονται, πολύ συχνά χωρίς τη συγκατάθεση του προσώπου, στο οποίο αφορούν, η δυνατότητα δε διαγραφής του παρελθόντος φαντάζει σχεδόν αδύνατη. Εύλογο είναι, όμως, ότι έτσι θίγεται το δικαίωμα του προσώπου να έχει έλεγχο επί των ιδίων πληροφοριών. Για το λόγο αυτό, επισημαίνεται η αναγκαιότητα εισαγωγής ενός νέου δικαιώματος, του δικαιώματος στην ψηφιακή λήθη, στην αξίωση δηλ. του ατόμου να διαγράφονται οι πληροφορίες που το αφορούν ώστε να μην ανιχνεύσιμο από τους άλλους και να μην χρειάζεται να έρχεται διαρκώς αντιμέτωπο με το παρελθόν του.

Το δικαίωμα αυτό κατοχυρώνεται, για πρώτη φορά, στο Σχέδιο Κανονισμού για την Προστασία των Προσωπικών Δεδομένων. Ωστόσο, η διασφάλιση ενός δικαιώματος στην διαγραφή του ψηφιακού παρελθόντος έχει να αντιμετωπίσει τη σύγκρουση του δικαιώματος αυτού με το δικαίωμα στην πληροφόρηση και στην ελευθερία της έκφρασης. Τα ζητήματα αυτά αναπτύσσονται στην παρούσα μελέτη, καθώς το δικαίωμα στη λήθη δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο να γίνουμε μια «κοινωνία λωτοφάγων» ούτε να λειτουργήσει ως πρόσχημα για την επιβολή λογοκρισίας στον κυβερνοχώρο, αλλά και η επίκληση της ελευθερίας έκφρασης δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία στη διατήρηση της απόλυτης ψηφιακής μνήμης και στη δημιουργία ενός νέου «κοινωνικού Πανοπτικού».