Κι εδώ κι εκεί, και κάποιο ανθρώπινο ον έβλεπε την ορθότητα της πρότασης ότι ο Άνθρωπος δεν μπορούσε, απλώς με το έτσι θέλω, να είναι μια ιδιαίτερη οντότητα, κατανοώντας ότι ήταν προς μεγαλύτερη δόξα του το να πάρει τη θέση του ανάμεσα στα άλλα ζωντανά πλάσματα, σαν ένα ακόμη απλό ζωντανό πλάσμα, σαν μια μορφή ζωής που μπορούσε να οδηγήσει και να διδάξει και να είναι ένας φίλος μάλλον παρά ένα πλάσμα που κατακτούσε, που εξουσίαζε και συμπεριφερόταν σαν κάτι το ξεχωριστό.
