«Τα διαφορετικά ρεύματα της κοινωνιολογίας της τέχνης έτυχαν μέχρι σήμερα μιας ανισομερούς ανάπτυξης, ανάλογα με το αν αφορούν τις πλαστικές τέχνες, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τις παραστατικές τέχνες, τον κινηματογράφο ή τις εφαρμοσμένες τέχνες. Για λόγους χώρου και αναγνωσιμότητας, στο παρόν βιβλίο θα εστιάσουμε στις τρεις πρώτες και πλέον μελετημένες κατηγορίες, με μια ιδιαίτερη κλίση στις πλαστικές τέχνες, οι οποίες έχουν μέχρι τώρα πυροδοτήσει τις περισσότερες και ταυτόχρονα τις πιο πλούσιες σε νέες οπτικές μελέτες.
Στο πρώτο μέρος θα στρέψουμε το ενδιαφέρον μας στην ιστορία της κοινωνιολογίας της τέχνης διακρίνοντας τρεις γενιές, τόσο χρονολογικές όσο και διανοητικές: τη γενιά της κοινωνιολογικής αισθητικής, τη γενιά της κοινωνικής ιστορίας της τέχνης και τη γενιά της ερευνητικής κοινωνιολογίας.
Στο δεύτερο μέρος θα εστιάσουμε στην τελευταία από αυτές τις γενιές για να εκθέσουμε τα βασικά της πορίσματα σε συνάρτηση με τις βασικές θεματικές της: πρόσληψη, μεσολάβηση, παραγωγή και έργα.
Στα συμπεράσματα, τέλος, θα επιχειρήσουμε να αναδείξουμε τα διακυβεύματα που εγείρει το συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο, ώστε να καταστεί σαφές γιατί συνιστά και μια πραγματική πρόκληση για την κοινωνιολογία στο σύνολό της. Διότι, αν η αποστολή της κοινωνιολογίας της τέχνης είναι η καλύτερη κατανόηση της φύσης των καλλιτεχνικών φαινομένων και της καλλιτεχνικής εμπειρίας, μια από τις συνέπειές της είναι να κάνει την κοινωνιολογία να στοχαστεί πάνω στον ίδιο τον ορισμό και τα όριά της». (Απόσπασμα από την Εισαγωγή)