Ο Άρτουρ Σνίτσλερ, από τους πρώτους συγγραφείς που χρησιμοποίησαν την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου, με τη Δεσποινίδα Έλζε φέρνει με επιτυχία σε πέρας ένα φιλόδοξο εγχείρημα: να μας δώσει μια νουβέλα που εκτυλίσσεται εξολοκλήρου στο μυαλό της κεντρικής ηρωίδας. Με το διεισδυτικό του βλέμμα και με τον διάχυτο, ειλικρινή ερωτισμό που χαρακτηρίζει τα περισσότερα έργα του, ανατέμνει τον γυναικείο ψυχισμό με μιαν ακρίβεια που ελάχιστοι άνδρες συγγραφείς κατάφεραν να πετύχουν και σκιαγραφεί, μέσα από μια πλοκή που κρατά λίγες μόνο ώρες, την πορεία μιας νεαρής γυναίκας προς την αυτοσυνειδησία. Με τη νουβέλα αυτή, που πολλοί θεωρούν ως την κορυφαία του, ο Σνίτσλερ αποδεικνύει ότι ο κόσμος του δεν περιορίζεται στη Βιέννη του fin-de-siècle ή του μεσοπολέμου· ο συγγραφέας προβάλλει ως πρόδρομος των Γάλλων υπαρξιστών, ενώ εξακολουθεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον, και κυρίως να γοητεύει τον σύγχρονο αναγνώστη, σε μια εποχή που κατακλύζεται από ψυχολογικές νουβέλες.