Η βία είναι βουβή: αρχίζει εκεί όπου σταματάει ο λόγος.

Χάνα Άρεντ

Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας αναλύει το φαινόμενο της πολιτικής βίας και της κοινωνικής αποδοχής και νομιμοποίησής της. Η αποδοχή της βίας ως θεμιτού μέσου επίλυσης των κοινωνικών αντιθέσεων δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στην Ελλάδα. Η  νοοτροπιακή βία συνιστά βασική συνθήκη της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας, ιδιαίτερα σε περιόδους όξυνσης των εθνικών παθών.

Η επιδεικνυόμενη αριστερή «κατανόηση» της βίας, είτε ως «αντι-βία», είτε ως «παραδειγματική» πρακτική, εγγράφεται στο αριστερό φαντασιακό και γνώρισε στην περίοδο της Μεταπολίτευσης ιδιαίτερη άνθηση, ενώ τα τελευταία «μνημονιακά» χρόνια ενσωματώθηκε στις κινηματικές λογικές που αποδέσμευσε η κινητοποίηση των «Αγανακτισμένων».

Από ένα σημείο και μετά, η ακροδεξιά εξτρεμιστική Χρυσή Αυγή πήρε τη σκυτάλη. Το χαστούκι του Κασιδιάρη στην Κανέλλη ήταν η στιγμή της πολιτικής εδραίωσης της εξτρεμιστικής ακροδεξιάς. Παράλληλα, όταν ο αριστερός λαϊκιστικός «ριζοσπαστισμός κλείνει το μάτι στον πολιτικό εξτρεμισμό», όταν περιφρονεί τα μέσα για την επίτευξη του πολιτικού του στόχου υιοθετώντας ό,τι θεωρεί ότι τον εξυπηρετεί, τότε επέρχεται η νομιμοποίηση της πολιτικής βίας.

Η επιδοκιμασία της πολιτικής βίας είναι συνώνυμη με την άρνηση της ίδιας της υπόστασης της δημοκρατίας. Η διασταύρωση αυτής της ιδεολογικο-πολιτικής μετάλλαξης και του πολιτικού καιροσκοπισμού υπό κινηματικό λούστρο έκανε θεμιτή την αντιπολιτική βία στην προοπτική μιας ταχείας ανόδου στην εξουσία.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ανδρέας Πανταζόπουλος στην εισαγωγή του βιβλίου, «Αν η «πολιτική προσφορά» της εξτρεμιστικής ακροδεξιάς είναι για ορισμένους από μας εύκολα αναγνώσιμη ως προς τις καθαρά ρατσιστικές της απολήξεις, πράγμα που δεν σημαίνει και εύκολα αντιμετωπίσιμη, ο αριστερός ριζοσπαστικός λαϊκισμός συνεχίζει αυτήν τη στιγμή να απολαμβάνει τη νομιμοποίηση των εξουσιαστικών ψευδαισθήσεων που αφειδώς διανέμει η δική του «προσφορά». Το ερώτημα είναι: ως πότε και, κυρίως, με τι κοινωνικό κόστος;»