«Οι πολίτες πρέπει να μετατρέψουν την οργή τους σε πολιτικές και μόνο ενέργειες».
«Συγκεκριμένα:
1. Σε αντίσταση. Δηλαδή σε ανυπακοή απέναντι σε όλα τα μέτρα αφαίμαξης
 του ιδρώτα των εργαζομένων.
Και από την παθητική αντίσταση στην ενεργητική.
2. Σε αγώνα πολύμορφο. Από στάση εργασίας σε απεργία. Και από συγκέντρωση
 διαμαρτυρίας σε διαδήλωση.
3. Σε αυτοοργάνωση. [...]
4. Σε συνεργασία. [...]
5. Σε αλληλεγγύη.

Δηλαδή, έως ότου υπάρξει ανατροπή του συστήματος καταπίεσης, η ποικιλόμορφη ανάπτυξη της αλληλεγγύης εξυπακούεται ως το μόνο αντίδοτο  σωτηρίας από την καταστροφή».

Όπως αναφέρει σχετικά στον πρόλογό του το στέλεχος του οικονομικού επιτελείου  του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ι. Μηλιός «η εναλλακτική λύση υπάρχει και προϋπόθεση  για να μετατραπεί σε υλική δύναμη αλλαγής είναι ηκαταπολέμηση της άγνοιας και του φόβου που καλλιεργεί στον κόσμο
της εργασίας το σύστημα».

...αποτελεί καίρια παρέμβαση στη συγκυρία ολόπλευρης κρίσης του παγκόσμιου, ευρωπαϊκού και ελληνικού καπιταλισμού, μια συγκυρία επιπλέον αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, με την Αριστερά να διεκδικεί τη λαϊκή εντολή, ως αφετηρία για μια ριζικά διαφορετική πορεία της χώρας, για τον κοινωνικό μετασχηματισμό με τον λαό πρωταγωνιστή».

«Η διατήρηση του υπέρογκου και μη βιώσιμου δημόσιου χρέους δεν εξυπηρετεί άλλωστε την προοπτική των δανειστών να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους»

Ενώ ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει σχετικά με τη λογική που διαπερνά το βιβλίο του:
«Το αξίωμα που το διαπνέει είναι ότι το χρήμα δεν παράγει αξίες, αλλά αντιπροσωπεύει αξίες και ανταλλάσσει αξίες. Αυτός που παράγει αξίες είναι ο εργαζόμενος. Και εάν αυτό δεν γίνει κατανοητό, δεν μπορεί να γίνει και το βιβλίο»,

Στο εξώφυλλο του βιβλίου εικονίζεται το κέρας της Αμάλθειας, αρχαίο σύμβολο της αφθονίας αγαθών, ενώ στο οπισθόφυλλο υπάρχει ο γνωστός πίνακας με την έξοδο του Μεσολογγίου.

Ο Μ. Γλέζος εξηγεί: «Το κέρας της Αμάλθειας είναι αυτό από το οποίο θα έλθει ο πλούτος αν συμφωνήσουμε όλοι οι Ελληνες, αλλά προηγουμένως χρειάζεται να περάσουμε από την έξοδο του Μεσολογγίου που είναι στο οπισθόφυλλο».

«Τα σύκα σύκα, την σκάφην δε σκάφην» Μένανδρος «Δύο και δύο κάνουν τέσσερα» Λαϊκή παροιμία

Σε ποια κατάσταση είναι η χώρα; Πού βρισκόμαστε; Πού πάμε; Στα φλέγοντα αυτά ερωτήματα υπάρχει απάντηση και ποια είναι; Ναι, υπάρχει και συμπυκνώνεται στη γενική διαπίστωση, καθολικής αποδοχής, η οποία αποδίδεται ανάγλυφα με την παροιμιακή έκφραση: «από το κακό στο χειρότερο». Αυτή είναι η πορεία, ώς τώρα, από την εφαρμογή των Μνημονίων και αυτή προβλέπεται από τους πάντες για το μέλλον.(...)

Από τη γενική αυτή διαπίστωση ξεκινάει ένα πλήθος ερωτημάτων που αξιώνουν απάντηση:

- Δεν υπήρχε άλλος τρόπος αντιμετώπισης; Η μόνη λύση για να αντιμετωπιστεί η κρίση ήταν και είναι ο δανεισμός;

- Γιατί, την κρίση, την οποία δεν την προκάλεσε ο λαός ούτε τη δημιούργησε ούτε την καλλιεργεί, να πρέπει να την πληρώσει αυτός; Γιατί, ενώ η κρίση οφείλεται στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, βοηθήθηκε από το κράτος να την ξεπεράσει αποκλειστικά εις βάρος του λαού και πώς πέρα από τη βοήθεια βγαίνει και κερδισμένο;

- Υπάρχει άλλος τρόπος διαφυγής από το αδιέξοδο; Υπάρχει διέξοδος; Μόνη λύση είναι τα δάνεια;

Αυτά τα ερωτήματα, όχι μόνο απασχολούν όλο τον ελληνικό λαό, αλλά παράλληλα και τον βασανίζουν οι συνέπειες από την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει και η οποία σκιαγραφείται με:

- Πάνω από έξι χιλιάδες αυτοκτονίες, για οικονομικούς λόγους, τα τελευταία πέντε χρόνια.

- Πάνω από ενάμισι εκατομμύριο ανέργους.

- Τριακόσιες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλειστές.

- Μετανάστευση κυρίως νέων προς το εξωτερικό.

- Μείωση του μισθού, του μεροκάματου, της σύνταξης, των επιδομάτων σε απελπιστικά όρια.

- Δυόμισι εκατομμύρια άτομα να βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, το 23% του πληθυσμού.(...)

Το βιβλίο αυτό επιχειρεί, όχι μόνο να δώσει απάντηση στα ερωτήματα που απασχολούν όλους, αλλά και εκείνους που τους βασανίζουν οι συνέπειες από τη δραματική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει ο ελληνικός λαός, η οικονομία της χώρας και η Ελλάδα.

Αφού εξηγήσει τους λόγους εκείνους όπου η πολιτική των δανείων όχι μόνο δεν δίνει λύση, αλλά εξαρτά και υποδουλώνει τη χώρα στους δανειστές, αναλύει τον τρόπο που θα βρεθούν τα χρήματα για να κινηθεί αφ' ενός η αγορά, αλλά το πιο σημαντικό πώς και τι χρειάζεται να γίνει για να αναπτυχθεί η οικονομία της.

Γνώμονας σε όλη αυτή την προσπάθεια, ο άξονας πάνω στον οποίο εδράζεται ολόκληρο το πρόγραμμα, είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Γι' αυτό απαιτείται ειδική μέριμνα ώστε: Πρώτον, απαλλαγή του εργαζόμενου λαού από την καταλήστευση που του έγινε με την κρίση. Δεύτερον, αναδιανομή της φορολογητέας ύλης. Αμεση προοδευτική φορολογία των πλουσίων. Δραστική μείωση των έμμεσων φόρων. Τρίτον: Σεισάχθεια στα χρέη του φτωχού λαού.

Αλλά προαπαιτούμενο είναι να αποκτήσει η Ελλάδα την Αυτονομία της και την Ανεξαρτησία της, την οποία έχασε και στην Επανάσταση του '21 και στην Αντίσταση το 1940-1945.

Οι υποστηρικτές της θεωρίας της πολιτικής των δανείων, οι υπουργοί Οικονομικών, ο πρωθυπουργός, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, καθώς και όλος ο εσμός των δημοσιογράφων που τους προπαγανδίζει, ισχυρίζονται ψευδέστατα ότι η Αριστερά αρνείται την ακολουθούμενη πολιτική, αλλά δεν έχει να αντιπροτείνει πρόταση προς αντικατάστασή της.

Σε μια τόσο σοβαρή συζήτηση, για μια υπόθεση που συνταράζει συθέμελα, όχι μόνο αυτή την ίδια την ύπαρξη του τόπου, αλλά το μέλλον του, τα φληναφήματα περισσεύουν, ακόμα και στον πρωινό καφέ.

Προτείνω διέξοδο από την κρίση, προτείνω τη σωτηρία του λαού και της χώρας.